Allochtoon in Zuid-Spanje

Een van de interessantste mensen die ik hier in de afgelopen jaren ben tegengekomen is Don Antonio. Hij is 83 jaar oud en ik kom hem vrijwel iedere ochtend tegen tijdens mijn ochtendwandeling. Samen met zijn ontzettend lieve hond, die hem als een schaduw volgt. Soms blijft het bij een korte begroeting, maar vooral afgelopen zomer hebben we -in totaal- vele uren zitten praten op één van de vele banken op de boulevard van Estepona. Of eigenlijk praatte hij terwijl ik luisterde. Heel veel interessants over het Estepona van de vorige eeuw. Over zijn wijze opa, die niet kon lezen of schrijven maar wel goed kon bouwen. Hij bouwde meer dan hij verkocht, zodat hij in zijn leven al een flink huizenbezit opbouwde. "Mijn opa zorgde ervoor dat mijn vader wel kon lezen en schrijven. Die ging voor de notaris schrijven en na verloop van tijd, dacht iedereen dat mijn vader de notaris was. Dat liet hij maar zo. Hij regelde alles en het lag allemaal klaar als de notaris kwam om te tekenen".

Een andere keer zei hij over zijn vader: "Mijn vader was slim; altijd net iets slimmer. Later heb ik kunnen vaststellen dat hij niet altijd net iets slimmer was, maar soms net iets normlozer". En: "Het slimste was, dat hij begin jaren vijftig onze bezittingen onderbracht in een stichting. De stichting betaalde en betaalt onze educatie; niet alleen van ons, maar van vele anderen hier in het dorp. Een stel knappe koppen op de lagere school hoefden daardoor niet te gaan werken, maar konden doorleren. Dat heeft leraren, artsen, een rechter, een architect en advocaten opgeleverd; zowel jongens als meisjes".

En weer een andere keer: "Educatie is belangrijk; liefde, aandacht, voldoende tijd om te spelen en educatie. Mijn opa is de provincie Malaga nooit uit geweest. Mijn vader is Andalucia niet uit geweest. Daarom moedigde mijn vader mij aan naar het buitenland te gaan. Ik mocht alles worden wat ik wilde worden. Ik had zijn volledige steun, wat ik ook zou gaan doen. Ik heb in Frankrijk, Italie, Duitsland en Engeland architectuur gestudeerd. En filosofie, dat vond en vind ik eigenlijk het leukst".

Toen we het een keer hadden over waarde en waardeontwikkeling van onroerend goed vertelde hij mij het volgende: "Het huis waar wij wonen (hij spreekt consequent over "wij" als het gaat over hemzelf en zijn hond Chico) is gebouwd door mijn opa. De andere huizen heeft hij verkocht voor minder dan 100 pesetas! Dat was rond 1920.

Mijn vader heeft in 1957 voor onze stichting een stuk grond gekocht, toen nog  buiten Estepona. 15.000 m2 voor 4.000 Pts., nu 24 Euros; we hebben het afgelopen zomer  voor 2.100.000 Euro verkocht!"

Een paar dagen later was ik bij de notaris. Toen ik hem daar over vertelde, begon hij heftig bevestigend te knikken en liet meteen een paar oude jaren originele akten aanrukken: in 1940 werd er een prachtige finca, met cortijo op 100.000 m2 in Estepona verkocht voor Pts. 5000 (nu 30 Euro). En in 1931 23 hectaren (230.000 m2) in Casares voor Pts. 500 (nu 3 Euro!).

Don Antonio: "Je kunt je het nu niet voorstellen, maar over 10 jaar zijn de prijzen weer het dubbele -of meer- van wat ze nu zijn. Het is mijn hele leven zo geweest, ik heb het steeds niet kunnen geloven en toch was het zo".

Toen ik hem vanmorgen sprak zei hij: "Als er iets prettig is aan oud worden, dan is het, dat het langzaam gaat." en: "Als je probeert het te begrijpen, is het makkelijker om het te accepteren. Dat is eigenlijk waar het allemaal om gaat: tevreden zijn met wat je wel hebt en niet ontevreden zijn over wat je niet hebt. Geluk zit tussen je oren!

Hij geeft mij een hand, houdt mijn hand lang vast, lacht vriendelijk en loopt weg. Chico loopt in zijn schaduw. Ik kijk hem lang na en hoop dat ik over dertig jaar ook zo'n lieve hond heb.

Het is vrijdag, één uur tien minuten –laat de veel te nadrukkelijk aanwezige klok mij weten- en ik sta reeds een half uur in de rij in het postkantoor. Ik heb overigens niet de indruk in dat laatste half uur ook maar iets opgeschoten te zijn. 

Een van de plaatsen in ons prachtige Andalucia die u zo veel mogelijk dient te vermijden is het postkantoor. Hoewel er op sommige plaatsen enige modernisering lijkt door te dringen, zijn het over het algemeen afzichtelijke lokalen, met te weinig loketten waar totaal incompetente (of totaal niet gemotiveerde) mensen hun 30 of 40 jaar plichtmatig volmaken.

Ik kijk naar buiten en zie Don Antonio, mijn oude vriend uit het dorp, die tussen de andere oude mannen zit; met een aantal heeft hij –ruim zeventig jaar geleden- op school gezeten. Hij kijkt naar een klein meisje dat huilt en steeds harder  huilt...  Ik kijk met hem mee en zie een totaal hysterisch kind, dat helemaal uitgeput, totaal stukgehuild, ten einde raad, niets anders doet dan vragen om de liefde en aandacht van de twee belangrijkste mensen die ze heeft, terwijl deze vader en moeder een steeds dreigendere houding aannemen, ondertussen roepend: “...hou je nu op, ...hou je nu op...!”

Hij kijkt mij aan, hoewel ik niet zeker weet of hij mij ziet, door de spiegelende ruit. Ik denk aan wat hij eens zei, toen we keken naar een soortgelijk tafereel: “...voor varkensfokken moet je een opleiding en een diploma hebben, kinderen kun je zo krijgen...!”

Aangezien er in zo’n rij weinig anders te doen is dan een beetje meemopperen met de andere wachtenden, vind ik het dan nodig mij wat te verheffen met het doen van enige zelfontworpen ZEN oefeningen: mijn ongedurigheid en irritatie om te zetten in positieve energie, of zoiets... Ik Ying-Yang dan wat voor mijzelf... probeer maximaal te ontspannen... mediteer op mijn manier wat transcendentaal in de rondte...

Het gaat al vrij snel mis als ik mij betrap op verder nadenken over iets als equity-release, het nemen van hypotheek, althans een geldlening op basis van een hypotheek, op een onbelast onroerend goed en dat geld laten beheren door de jongens en meisjes van Dé Bank... nog verder uitzoeken of er dan niets vererft en dus geen successierecht betaald hoeft te worden...

Het gaat nog sneller verder mis...

Al mijn hele leven heb ik –als onbehandeld ADHD kind-  last van een wat ongestructureerde geest en een overactieve fantasie, die veel van mijn tijd opsoupeert. Zo was ik tot mijn achtste een internationaal gevierd toneelspeler en filmacteur, tot mijn twaalfde een wereldberoemd wielrenner, die op fantastische wijze vele etappes van de Tour de France heeft gewonnen en heb ik –zonder dat u daar erg in gehad heeft- vrijwel alle beslissende interland doelpunten gemaakt. Zo was ik al heel lang voor Armstrong op de maan, maar heb daar als een goed dromer natuurlijk nooit ruchtbaarheid aan gegeven. Op iets latere leeftijd, zo tegen de tijd dat ik Roland Garros en Wimbledon begon te winnen, ontwikkelde ik mij als veelbelovend minnaar en ideale man in het gezelschap van Roger Vadim, Omar Sharif en Warren Beatty. Ik heb dus met vrijwel alle leuke, lieve, interessante, beeldschone, verschrikkelijk aantrekkelijke en zeer belangrijke vrouwen, een korte of langere, intense of zeer intense relatie gehad, door alle eeuwen heen trouwens...   Door mijn spannende verhoudingen met Cleopatra, Isabella (van Portugal) en Joséphine (de Beauharnais) ben ik toch zeer persoonlijke en intieme details te weten gekomen van Caesar (en Marcus Antonius), Karel V en Napoleon. Wist u trouwens dat Napoleon...?

¡...Siguente...!

Waarschijnlijk lichtelijk verbijsterd kijk ik om mij heen. ¡¿Is het werkelijk waar?! Ben ik echt aan de beurt?... Helaas...!, slechts één plaatsje opgeschoven...

Het is vrijdag één uur elf minuten.

U begrijpt dat ik mij geen zorgen maak in het leven: met een lenige geest, die waarschijnlijk niet zoveel afwijkt van de uwe, breng ik van de ruim 46 jaren die mij scheiden van mijn 100^ste verjaardag nog geruime tijd moeiteloos door, in welke rij dan ook.

Onlangs hoorde ik weer eens de mop van de biefstukken. Al weer tientallen jaren geleden kwam mijn vader er mee thuis na een avondje Max Tailleur; een Sam en Moos mop dus, maar dat kan nu niet meer. Twee mannen (beter nog, twee personen) gaan samen eten en bestellen allebei een biefstuk. Als de ober een schaaltje neerzet met daarop een kleine en een grote biefstuk, pakt de ene man de grote biefstuk en legt die op zijn bord. De andere man kijkt hem verbouwereerd aan: "Dat doe je toch niet...?!" "Wat?" "Nou, als er twee biefstukken zijn, de een veel groter dan de andere, dan pak je toch niet de grootste...?!" De ene man kijkt de andere man niet begrijpend aan... "Wat zou jij dan doen...?!" "Ik ben behoorlijk opgevoed dus ik zou de kleinste pakken...!" "Nou, wat zeur je dan, die heb je toch!!

Tja... daar sta je dan... Een kwestie van opvoeding, of een redenering of normen- en waardenstelsel dat niet zo deugt? Het is, zou je kunnen zeggen, een vorm van scheiden en delen; een lastig juridisch leerstuk, dat tot grote problemen aanleiding kan geven in het geval van (echt)scheiden of bij de verdeling van een erfenis. De scheiding van partners komt helaas vaker voor dan een ieder zou willen. De kinderen worden geconfronteerd met een doorgaans groot menselijke drama, waar ze nooit om hebben gevraagd. Voor de ouders gaat het van kwaad tot erger; het gevaar van escaleren is haast onbeheersbaar. Het boek van G.P. Hoefnagels, "Gelukkig getrouwd, gelukkig gescheiden" is zeer nuttige informatie voor iedereen die in de buurt zit van een scheiding. Van de achterflap: "Scheiden moet men niet overlaten aan twee vechtende advocaten of aan het Salomonsoordeel van de rechter. Dit boek dient als wegwijzer voor een scheiding in goed overleg, al dan niet met behulp van een bemiddelaar (...) en toont aan de hand van vele praktijkvoorbeelden hoe mensen, door samen te scheiden, er emotioneel en zakelijk beter aan toe zijn."

Het boek van Hoefnagels over scheiding begint met die prachtige woorden van Judith Herzberg:

                                Hoe is dat geworden

                               van altijd komen slapen

                               nooit meer willen zien?

Scheiding en deling in het geval van een erfenis kan ook flink uit de hand lopen. Eigenaardig eigenlijk, want meestal krijgt men iets, dat men daarvoor niet had. Een kwestie van gevonden geld zou je denken. Maar de praktijk kan flink anders zijn. Nog meer dan bij scheiding en deling bij echtscheiding, lijkt het wel dat het slechtste en wantrouwigste in de mens naar boven kan komen. Bij het minste of geringste escaleert de boel; voor je het weet vliegen de asbaken horizontaal door de tent.

In het begin wil iedereen alles. Tot er -na taxatie- een prijskaartje aan komt te hangen. Dan blijkt de animo om "te kopen", wat niets anders is, dan een deel van het erfdeel in goederen krijgen, opeens flink afgenomen. Als de opkoper komt die het huis voor niets of weinig dan wel leeg zal halen, wordt het weer druk: "...als het toch weggegeven wordt, neem ìk het wel mee...". En voor je het weet staan er een paar man of vrouw aan een twaalf jaar oude stofzuiger te trekken of wordt het 12-delig servies of bestek over acht gegadigden verdeeld; ieder anderhalf bord, twee messen en een lepel. Een uitstekende voedingsbodem voor een ruzie die nooit meer bijgelegd kan worden.

En als ergens de mop van de biefstukken te herkennen is...

Hole-in-One

Twintig jaar geleden ben ik een jaar lang golfverslaafd geweest. In een onoplettend moment had ik op een golfbaan een "half setje" gehuurd (dat kan zomaar; moet wettelijk verboden worden) en binnen een dag had ik een ernstige verslaving opgelopen. Er zijn verslavingen en verslavingen, maar een golfverslaving zou ik zelfs mijn ergste vijand -als ik die zou hebben- niet toewensen.

Je wilt namelijk eenvoudigweg niet accepteren, dat iets wat zo makkelijk lijkt, zo moeilijk is. Dat wordt nog vele malen erger, als je per ongeluk die bal een keer een klap gegeven hebt, die grenst aan perfectie.

Onlangs stond ik in een groepje waar golf het onderwerp was. De een na de ander vertelde iets leuks of interessants over deze verslavende sport. De vierde van de vijf nam het woord met: "Golfers dilemma! Je staat op de achttiende 'all square' terwijl degene tegen wie je speelt, de bal 'in het bos' geslagen heeft. Bij het helpen zoeken, zie je zijn bal liggen. Je pakt hem op en stopt hem in je zak... partij gewonnen!" Er valt een stilte in het groepje. Hij vervolgt:"Even later roept hij: Ja, ik heb hem... Net als ik bij hem ben, slaat hij de bal op de green, een meter van de pin! Tja, wat kan ik zeggen...!" Niemand in het groepje durft iets te zeggen; er wordt wat obligaat gelachen. Ik hoop maar, dat hij het komisch bedoelt...

Om de situatie enigszins te redden en omdat ik het gevoel heb, dat ik ook een duit in het zakje moet doen, begin ik aarzelend aan het succesverhaal over mijn enige Hole-in-One.

Het gebeurde op een golfbaan op het eiland Corsica.  Drie jonge mannen vroegen of ik zin had om negen holes te spelen. Het was al laat in de middag en eigenlijk moest ik terug naar mijn niet-golfende gezelschap, maar ... juist, de verslaving wint altijd.

Die jongens waren met z'n drieën negen keer beter dan ik, maar dat is bij golf, vind ik, niet het belangrijkste. We zouden spelen om een drankje en aangezien zij ver voorstonden, had ik dat drankje al lang verloren; geen punt, ik vond het al lang leuk, dat ik met ze mee mocht spelen. De negende hole was een Par 3, hetgeen betekent, dat een goede speler (professional eigenlijk) er -in principe-  drie slagen over doet om de bal in de hole te spelen; normaal gesproken in één slag op de green en dan met twee zogenaamde Putts erin.

De drie jonge mannen deden kennelijk weinig anders, want ze sloegen hem alle drie op de green. Toen ik afsloeg was gelijk duidelijk dat het een behoorlijke misslag was; de bal ging vervaarlijk naar links, recht op een meertje af, waar hij net niet inging, omdat ie een steen raakte. Daardoor raakte de bal voor mij uit het zicht. Ik wilde er nog wel een slaan, maar zij liepen, druk pratend in het Corsicaans, dat volstrekt onverstaanbaar is, reeds naar beneden, zodat ik maar snel achter ze aan holde. Beneden gekomen waren ze al druk aan het zoeken naar mijn bal, die kennelijk ook uit hun zicht geraakt was. Na een paar minuten zoeken, liep één van die jongens opeens naar de vlag, haalde triomfantelijk mijn bal te voorschijn, kraaide een vreugdekreet en riep:"Champagne"! (het is in de golfwereld gebruikelijk om na het slaan van een Hole-in-One alle aanwezigen champagne te tracteren). Ik wist niet goed of ik lachen of huilen moest en door de overdadige felicitaties, de vreselijk slechte afslag en het blijven roepen van "Champagne"! voelde ik mij steeds beroerder. Maar ja, wat moest ik zeggen...

Er waren gelukkig nog maar weinig mensen in het clubhuis, maar het is toch nog een dure middag geworden.

Maar als bij toverslag was ik genezen van mijn golfverslaving. En als er geen uiterst dringende reden is, ga ik nooit meer naar Corsica!

Gerrit

Op de middelbare school had ik een bijzondere klasgenoot. Hij heette Gerrit, was altijd in het zwart gekleed en maakte de indruk uitsluitend te wachten op de volgende schoolvakantie. Hij zei vrijwel nooit iets. Eens in de twee maanden debiteerde hij zijn spreuk van de maand. Met lage en rustige stem zei hij dan iets als: "De Waarheid bestaat niet..., of is gelogen..." of  "Als de nood het hoogst is, is het einde nabij..."

Als een leraar hem een vraag stelde, keek hij heel serieus en maakte hij de indruk héél diep na te denken... Wij hebben in al die jaren nooit een antwoord van hem mogen vernemen. Op één uitzondering na.  In de eerste les van het nieuwe vak “Recht” vroeg de leraar min of meer retorisch: “Wat is Recht”?! en Gerrit antwoordde naadloos: “Alles wat niet krom is...” Iedereen in de klas keek hem verbijsterd aan; Gerrit bloosde, keek weer uit het raam en wachtte verder op de volgende vakantie.

Zowel tijdens als na mijn studie heb ik menigmaal aan Gerrit en zijn definitie van Recht gedacht. Hoewel er oorspronkelijk geen ruimte leek voor zelfs maar een speld, zie ik nu dertig jaar later regelmatig ruimte voor een breekijzer. Toen waren Recht en Gerechtigheid nog aan elkaar gelijk. Daarna ging het over de Bewijsbare Waarheid en nu zelfs al over de Illusie van de Schijn van de Werkelijkheid. Juristerij viert hoogtij, Gerechtigheid is nog slechts een academisch begrip.

Op een dinsdagochtend belde Gerrit op. In tien minuten werd die dertig jaar en de huidige situatie even bijgepraat. Hij wilde hier een tijdje wonen en had een huis gehuurd. Hij had een contract voor vijf jaar, begreep het niet helemaal en vertrouwde het steeds minder. Of ik even naar het contract kon kijken...

Waar ik al een beetje bang voor was klopte: het was een contract voor vijf jaar; daarna moest er in ieder geval een nieuw contract komen. Maar de huurperiode was elf maanden, die zonder tegenbericht steeds stilzwijgend verlengd werd, onder aanpassing van de huur aan de inflatie. Dit is mede om te voorkomen, dat er een recht op huurbescherming ontstaat. Alleen als de verhuurders de woning weer nodig zouden hebben voor zichzelf of een familielid, konden ze de huur beëindigen. Iedere elf maanden dus. Gerrit was er niet blij mee, vooral omdat hij al aardig wat geld had uitgegeven aan verbeteringen als zonneschermen etc.

Ik stelde hem zo goed mogelijk op de hoogte en raadde hem aan, dat als hij iets moest tekenen of aanbetalen, het geheel altijd eerst door een -liefst Nederlands sprekende- jurist te laten bekijken. Was hij het helemaal mee eens.

Een week later belde hij weer. Hij had weer een afspraak gemaakt met de verhuurders, omdat hij het geen stijl vond; de emoties waren opgelopen en voor hij het wist zat hij op het politiebureau. De verhuurders waren advocaten en hadden zich bedreigd gevoeld... een behoorlijk gevaarlijke combinatie.
U heeft het vast al vaak genoeg gehoord, maar in de praktijk gaat het mis voor je het weet. Als u ooit in een situatie komt, dat u mee moet naar een politiebureau of anderszins een verklaring moet afleggen, waarbij u uzelf kunt belasten, verklaar dan uitsluitend, dat u niets te verklaren heeft, omdat u het gevoel heeft, dat u niets verkeerd gedaan heeft. En vraagt u dan rustig om een Nederlands sprekende advocaat. (Beter dan een tolk). Dat  mag niet alleen, maar is ook verstandig. Als u kiespijn heeft, gaat u naar een tandarts en als u een juridisch probleem heeft, vraag dan om een advocaat. Hij of zij kan u waarschijnlijk beter helpen, dan dat u het zelf probeert op te lossen.

Het is ook niet onverstandig een rechtsbijstand verzekering af te sluiten.

Toen ik Gerrit zijn uitspraken van vroeger in herinnering bracht, glimlachte hij verlegen. Zijn glas is tegenwoordig nog half vol, in plaats van al half leeg. De laatste die hij opgeschreven heeft luidt dan ook: “Gooi gerust uw badwater weg, er zit niet altijd een kind in...”

Neem de tijd!

Gisteren was een perfecte dag. Dat was verwonderlijk, want de mensen van wie ik het meeste hou, waren er niet en de temperatuur lag vele graden onder de normale temperatuur. En toch werd het een perfecte dag.

Het begon zoals zo vaak, hier in het heerlijke Zuid-Spaanse: het nog rose zonlicht op de muur van het terras kondigde een zeer heldere dag aan.

Een dag voor een ochtendwandeling dus.

Een ochtendwandeling is, vind ik, een van de prettigste dingen die je kunt doen. Het geeft je het gevoel, dat je gezond bezig bent; je hebt voldoende gelegenheid om te genieten van de prachtige heuvels en de zee en omdat je niets anders te doen hebt dan lopen, heb je lekker de tijd om na te denken. Ik weet niet hoe het u vergaat, maar wanneer heb je nou lekker de tijd om na te denken? Meestal moet je iets doen of heb je toch minimaal het gevoel dat je iets moet doen.

Deze ochtendwandeling werd gedomineerd door gedachten over wat ik hier zou willen schrijven; over wat naar mijn mening het belangrijkste is bij het kopen van onroerend goed in Spanje.

Voor mij komt het neer op een paar hoofdregels: ten eerste, neem de tijd! Huur een aantal keren een appartement of een huis, zodat u goed in de gelegeheid bent om u te oriënteren, zonder dat u bindende beslissingen neemt.

Ten tweede, zorg voor een eigen onafhankelijke makelaar, met voldoende juridische en fiscale kennis (of toegang daartoe). Maar let wel: onafhankelijkheid is net zo´n ingewikkeld begrip als “de (objectieve) waarheid”.

Ten derde: laat je –in principe- niet bijstaan door de advocaat of jurist van de verkopende partij of projectontwikkelaar. Deze beroepsgroep heeft uiteraard zijn eigen beroepscode, die op zich voldoende waarborgen biedt. Daarom gaat het in bijna alle gevallen prima, maar het kost zoveel tijd, energie en levensplezier als je nou net dat geval bent, waarin de advocaat net even gekozen heeft voor het belang van die projectontwikkelaar, omdat hij daar nog heel lang mee wil samenwerken.

In een volgende aflevering wil ik wat dieper ingaan op het bovenstaande met wat voorbeelden. Maar, zoals altijd bij alle regels, zijn er ook gerechtvaardigde uitzonderingen, waar mensen toch hun voordeel mee gedaan hebben.

Mijn officieuze vierde hoofregel luidt dan ook: “Maar, als je precies ziet wat je altijd al hebt willen hebben en je kunt het betalen, wacht dan niet te lang”!

Sjors

Toen ik met mijn eerste kop koffie aan de rand van het terras stond te genieten van het prachtige uitzicht over de Middellandse Zee en de “baai” van Estepona, ging de telefoon. Het gaat te ver om te stellen, dat ik wist wie er belde, maar het verwonderde mij geen moment, dat het Sjors was.

“Tom, het is te erg! Ik heb een uur in een file gestaan in de stromende regen, mijn beste kracht heeft opgezegd, het nieuwe computerprogramma is weer gecrasht, we hebben een belangrijke pitch verloren, dus ik kan naar de 12^e gaan en springen of naar jou toe komen…”

Een paar jaar geleden belde hij voor de eerste keer met een even dramatisch verhaal: het was al juni en hij “…had de zon dit jaar nog niet gezien…”

Een auto en appartement was zo geregeld en sindsdien komt hij 1 of 2 keer per jaar.

Wat ik het leukst vind aan Sjors is, dat hij op uiterst komische en zeer relativerende manier kan vertellen over wat er allemaal verkeerd gaat in zijn leven. Sjors is een ramp, maar wel een leuke ramp; door zijn spontane, ondoordachte acties, ontstaan er iedere dag nieuwe problemen.

Zoals bijvoorbeeld afgelopen zomer. Hoewel hij iedere keer dat hij er was had geroepen, dat als hij ooit iets ging kopen (…), ik hem daarbij zou moeten helpen, was hij spontaan binnen gelopen bij een van de makelaars in het dorp. Hij kreeg gelijk iets te zien, was onstuitbaar enthousiast, vergat te zeggen dat hij een eigen makelaar had, die hem zou bijstaan en had al bijna iets getekend.

Dat was al gelijk het eerste probleem: voor de makelaar in kwestie, was Sjors een zogenaamde “binnenloper”, dat was mooi; bij een eventuele verkoop, zou de makelaar met niemand zijn commisie –die hij van de verkoper ontvangt- behoeven te delen. Toen Sjors met mij aan kwam zetten, was die makelaar daar niet blij mee; ik heb mij nog nooit zo ongewenst gevoeld. Maar Sjors was gelukkig onverbiddelijk.

Dat bleek achteraf maar goed ook. Bij deze koop kwamen de meeste onregelmatigheden aan het licht, die ik ooit in één keer heb meegemaakt: de tuin stond niet in de “escritura” (titel van aankomst, oftewel de koopakte van de verkoper), een afbetaalde (oude) hypotheek bleek nooit doorgehaald, de verkoper was gescheiden, maar zijn scheidingsakte was nooit ingeschreven, zodat niet duidelijk was, of hij het appartement wel kon verkopen en tot overmaat van ramp, had hij een afdakje gebouwd, waar de Comunidad (vereniging van huiseigenaren) grote bezwaren tegen had (waar zelfs een rechtzaak voor was aangespannen).

Het heeft even geduurd, maar het is allemaal goed gekomen.

Zo te horen had hij er gisteren al willen zijn. “Vanavond half acht aan op Malaga”? Hij heeft nog net tijd om “Ja perfect”! te roepen.

Especial