Biefstukken
Onlangs hoorde ik weer eens de mop van de biefstukken. Al weer tientallen jaren geleden kwam mijn vader er mee thuis na een avondje Max Tailleur; een Sam en Moos mop dus, maar dat kan nu niet meer. Twee mannen (beter nog, twee personen) gaan samen eten en bestellen allebei een biefstuk. Als de ober een schaaltje neerzet met daarop een kleine en een grote biefstuk, pakt de ene man de grote biefstuk en legt die op zijn bord. De andere man kijkt hem verbouwereerd aan: "Dat doe je toch niet...?!" "Wat?" "Nou, als er twee biefstukken zijn, de een veel groter dan de andere, dan pak je toch niet de grootste...?!" De ene man kijkt de andere man niet begrijpend aan... "Wat zou jij dan doen...?!" "Ik ben behoorlijk opgevoed dus ik zou de kleinste pakken...!" "Nou, wat zeur je dan, die heb je toch!!
Tja... daar sta je dan... Een kwestie van opvoeding, of een redenering of normen- en waardenstelsel dat niet zo deugt? Het is, zou je kunnen zeggen, een vorm van scheiden en delen; een lastig juridisch leerstuk, dat tot grote problemen aanleiding kan geven in het geval van (echt)scheiden of bij de verdeling van een erfenis. De scheiding van partners komt helaas vaker voor dan een ieder zou willen. De kinderen worden geconfronteerd met een doorgaans groot menselijke drama, waar ze nooit om hebben gevraagd. Voor de ouders gaat het van kwaad tot erger; het gevaar van escaleren is haast onbeheersbaar. Het boek van G.P. Hoefnagels, "Gelukkig getrouwd, gelukkig gescheiden" is zeer nuttige informatie voor iedereen die in de buurt zit van een scheiding. Van de achterflap: "Scheiden moet men niet overlaten aan twee vechtende advocaten of aan het Salomonsoordeel van de rechter. Dit boek dient als wegwijzer voor een scheiding in goed overleg, al dan niet met behulp van een bemiddelaar (...) en toont aan de hand van vele praktijkvoorbeelden hoe mensen, door samen te scheiden, er emotioneel en zakelijk beter aan toe zijn."
Het boek van Hoefnagels over scheiding begint met die prachtige woorden van Judith Herzberg:
Hoe is dat geworden
van altijd komen slapen
nooit meer willen zien?
Scheiding en deling in het geval van een erfenis kan ook flink uit de hand lopen. Eigenaardig eigenlijk, want meestal krijgt men iets, dat men daarvoor niet had. Een kwestie van gevonden geld zou je denken. Maar de praktijk kan flink anders zijn. Nog meer dan bij scheiding en deling bij echtscheiding, lijkt het wel dat het slechtste en wantrouwigste in de mens naar boven kan komen. Bij het minste of geringste escaleert de boel; voor je het weet vliegen de asbaken horizontaal door de tent.
In het begin wil iedereen alles. Tot er -na taxatie- een prijskaartje aan komt te hangen. Dan blijkt de animo om "te kopen", wat niets anders is, dan een deel van het erfdeel in goederen krijgen, opeens flink afgenomen. Als de opkoper komt die het huis voor niets of weinig dan wel leeg zal halen, wordt het weer druk: "...als het toch weggegeven wordt, neem ěk het wel mee...". En voor je het weet staan er een paar man of vrouw aan een twaalf jaar oude stofzuiger te trekken of wordt het 12-delig servies of bestek over acht gegadigden verdeeld; ieder anderhalf bord, twee messen en een lepel. Een uitstekende voedingsbodem voor een ruzie die nooit meer bijgelegd kan worden.
En als ergens de mop van de biefstukken te herkennen is...
|